Στριμώχνεται ανάμεσα στο πλήθος. Σπρώχνει και αποφεύγει τα απλωμένα χέρια που μάταια προσπαθούν να τον κρατήσουν πίσω. Αποτρεπτικά λόγια ανίκανα να τον σταματήσουν, σβήνουν αργά στο πέρασμα του, όπως ο αντίλαλος σβήνει στα τοιχώματα της σπηλιάς. Βγάζει μια πέτρα από την τσέπη, και σημαδεύει. Κάποια κορίτσια την τελευταία στιγμή τον αρπάζουν από το χέρι. «Αφήστε με… αφήστε με να του ρίξω». Το αν κατάφερε τελικά το σκοπό του, δεν έχει σημασία. Ο αστυνομικο-στόχος είναι καλά. Η κοινωνία όμως, γκρεμίζεται συθέμελα από τα πετραδάκια, όσο μικροσκοπικά κι ελαφριά κι αν είναι. Αυτή είναι μόνο μια απ’ τις συχνές σκηνές εγκληματικότητας που εκτυλίσσονται γύρω μας.
Έκτακτα δελτία ειδήσεων, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και ατελείωτες συζητήσεις στο ραδιόφωνο μας παρουσιάζουν καθημερινά αμέτρητες σκηνές βίας, που οι πρωταγωνιστές είναι κυρίως νέοι, στα γήπεδα, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις, στα σχολεία. Είναι πραγματικά ένα θλιβερό γεγονός το ότι με την πάροδο του χρόνου τα κρούσματα νεανικής βίας αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, χωρίς να προφταίνουν να καταγράφονται ούτε και από το αστυνομικό δελτίο.