Μαθητικό Blog

ΕΝΑ "ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟ" ΚΕΙΜΕΝΟ

Πληροφορίες Δημοσίευσης

Δημοσιεύτηκε στις Πέμπτη, 18 Δεκεμβρίου 2008 16:23

Γράφτηκε από τον/την Υφαντή Βέρα

Εμφανίσεις: 1711

Προχθές ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό βρέθηκα ουσιαστικά αντιμέτωπη με ένα αλλοπρόσαλλο θέαμα. Ένα μικρό παιδάκι, μάλιστα με στεφάνι στα μαλλιά του, συμπλήρωνε την παιδικότητα του όχι με κάποιο παιχνίδι αλλά μ’ ένα πυροβόλο όπλο. Εικόνα ανατριχιαστική αλλά όχι άγνωστη, αντίθετα ιδιαίτερα επιθυμητή από κάποιους και προστατευόμενη. Μια εικόνα που μας βάζει σε σκέψεις για ποιο λόγο φτάσαμε εδώ και αρκετή για να μας κάνει να καταλάβουμε ότι τα τελευταία επεισόδια στην Αθήνα δεν είναι τίποτα μπροστά στη δύνη της νεανικής βίας.

Δεν είναι δύσκολο να διαχωρίσουμε την παραβατικότητα στους νέους σε δύο «είδη»… σ’ αυτή των «ανεπτυγμένων» χωρών και σε αυτή των τριτοκοσμικών. Η εικόνα που περιγράφτηκε πρόκειται για μια συνηθισμένη κατάσταση στις τριτοκοσμικές χώρες. Χιλιάδες ανήλικοι στρατολογούνται με τη βία από τους αντάρτες ένα και μόνο λόγο… προκειμένου να γίνου οι συνεχιστές της κατάστασης αυτής και να «μεταλαμπαδεύσουν¨» σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν το μίσος, την «ιδεολογία» των λεηλασιών, των σκοτωμών, των βιασμών. Άλλοι βρίσκουν αυτό το δρόμο ως μοναδική σωτηρία μέσα σ’ αυτή την χάβρα των χωρών αυτών. Βία, νοθεία, και ναρκωτικά έχουν ριζώσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις περιοχές αυτές. Με άλλα λόγια βία, νοθεία και ναρκωτικά είναι η δύναμη που χρησιμοποιούν τα διάφορα καθεστώτα για την επικράτηση τους.

Όμως κάτι απ’ όλα αυτά είναι λίγο παράξενο… υποτίθεται πως αυτές οι εικόνες είναι χαρακτηριστικά των παρακμιακών και υποανάπτυκτων χωρών …τι δουλειά έχουν λοιπόν μέσα στον αναπτυγμένο κόσμο τον γεμάτο χαρές και διανθισμένο πολιτισμό. Οι εικόνες με τους εξαγριωμένους μαθητές κάτω απ’ τη Βουλή μόνο αναπτυγμένη κοινωνία δεν θυμίζουν. Πόσοι όμως από τους κύριους υπεύθυνους σκέφτηκαν το γιατί; Σ’ όλο τον κόσμο κυριαρχεί η ακρίβεια, η ανεργία και η εκμετάλλευση. Νέοι παγκοσμίως έχουν βάλει «λουκέτο» στις βλέψεις τους για το μέλλον, δεν έχουν δικαίωμα ούτε σχέδια να κάνουν. Οι κινήσεις βίας λοιπόν στην προκειμένη περίπτωση είναι μια έκρηξη οργής, αγανάκτησης και αβεβαιότητας ή ένα καμπανάκι στο «μυαλό» όλων αυτών που κανονίζουν το δικό τους μέλλον με το πρόσχημα ότι το κάνουν για το λαό.

Σαφέστατα όμως πέρα από τον κοινωνικό παράγοντα μεγάλο ρόλο παίζει και η οικογένεια. Πόσα και πόσα παιδιά δεν βιώνουν σκηνές βίας ή δεν πέφτουν τα ίδια θύματα βίας στο σπίτι τους… πολλά! Πόσα όμως τολμούν να το πουν… πολύ λίγα! Αλλά κλήρος πέφτει και σε αυτούς που έχουν τη συνείδηση τους καθαρή ότι, αφού δεν χειροδικούν απέναντι στα παιδιά τους όλα είναι εντάξει. Τι είδους ερεθίσματα να πάρει ένα παιδί όταν από τα νηπιακά του χρόνια παρακολουθεί στην τηλεόραση σε μια στιγμή δήθεν οικογενειακής ψυχαγωγίας εικόνες τρόμου και βίας; Όταν μέσα από τη γυάλινη πολεμική και βίαιη πραγματικότητα χτίζει τα δικά του χαρακτηριστικά; Μόνο σε φιλειρηνικό άτομο δεν μπορεί να εξελιχθεί. Ας μην ξεχνάμε για παράδειγμα το περιστατικό με τους ένοπλους μαθητές που εισέβαλλαν σο σχολείο τους στις Η.Π.Α. και σκότωσαν τους συμμαθητές τους επειδή το’ χαν δει σε μια ταινία.

Για το τέλος δεν θα μπορούσε να ειπωθεί άλλη λέξη που να χαρακτηρίζει, να γεννά και να τροφοδοτεί την κατάσταση αυτή παρά η λέξη πόλεμος. Όλη η γη φλέγεται, παιδιά και άμαχοι πεθαίνουν, άδικα, ρουκέτες έχουν στόχο τους νηπιακούς σταθμούς και νοσοκομεία. Όλα αυτά γίνονται για το συμφέρον των ισχυρών. Παιδιά πεθαίνουν επειδή δεν έχουν ούτε μια γουλιά νερό και άλλοι δίνουν σ’ αυτά τα παιδιά τα όπλα, για να γεμίζουν τις τσέπες τους με χρήματα και ν’ αδειάζουν τη γη από ανθρώπινες ψυχές… Φυσικά δεν μπορεί να παραληφθεί, ότι η «καλή και ανθρωπιστική» παγκόσμια πολιτική σκηνή μερίμνησε για το συμβάν αυτό και ίδρυσε τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών με σκοπό τη παγκόσμια ειρήνη. Δεν χρειάζεται βέβαια να αμαυρώσει το έργο αυτό των Ηνωμένων Εθνών το γεγονός, ότι από την ημέρα ίδρυσης του δεν έχει υπάρξει ούτε ένα λεπτό παγκόσμιας ειρήνης…

Παρόλο που το θέμα αυτό επέτρεπε την αναφορά λύσεων για την καταπολέμηση της νεανικής βίας λύσεις δεν προτάθηκαν. Απλά επειδή αισιοδοξία πάνω στο θέμα αυτό δεν υπάρχει, ο χρόνος έχει πια περάσει… χιλιάδες παιδιά θα συνεχίζουν να στρατολογούνται και να σκοτώνουν, εκατομμύρια νέοι θα έβλεπαν ότι δεν θα υπάρξουν καλύτερες μέρες γι’ αυτούς, η ακρίβεια όλο θα μεγαλώνει και οι αντιδράσεις θα θεριεύουν… Αυτές δεν είναι πεσιμιστικές αντιλήψεις είναι απλά η πραγματικότητα. Το σίγουρο είναι ότι το κείμενο αυτό δεν θα άρεσε σε πολλούς… προφανώς επειδή είναι από μόνο του παραβατικό…