Μαθητικό Blog

"ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΡΙΞΩ..."

Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου 2008 16:32
Γράφτηκε από τον/την Ανώνυμος
Εμφανίσεις: 2742

Στριμώχνεται ανάμεσα στο πλήθος. Σπρώχνει και αποφεύγει τα απλωμένα χέρια που μάταια προσπαθούν να τον κρατήσουν πίσω. Αποτρεπτικά λόγια ανίκανα να τον σταματήσουν, σβήνουν αργά στο πέρασμα του, όπως ο αντίλαλος σβήνει στα τοιχώματα της σπηλιάς. Βγάζει μια πέτρα από την τσέπη, και σημαδεύει. Κάποια κορίτσια την τελευταία στιγμή τον αρπάζουν από το χέρι. «Αφήστε με… αφήστε με να του ρίξω». Το αν κατάφερε τελικά το σκοπό του, δεν έχει σημασία. Ο αστυνομικο-στόχος είναι καλά. Η κοινωνία όμως, γκρεμίζεται συθέμελα από τα πετραδάκια, όσο μικροσκοπικά κι ελαφριά κι αν είναι. Αυτή είναι μόνο μια απ’ τις συχνές σκηνές εγκληματικότητας που εκτυλίσσονται γύρω μας.

 

Όσο κι αν θέλουν ορισμένοι να αποδώσουν εκεί αιτίες, δεν ευθύνεται πάντα γι’ αυτές η έμφυτη παραβατική και η βανδαλιστική συμπεριφορά των νέων. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η εξαίρεση γίνεται κανόνας. Οι νέοι παρατηρούν, κρίνουν τον κόσμο γύρω τους κι εκφράζουν δίχως ενδοιασμούς την ικανοποίηση ή τη δυσαρέσκεια τους. Η εκδήλωση βίας είναι απόρροια της έντονης δυσαρέσκειας ή μάλλον της απογοήτευσης. Είναι το ξεπέρασμα, η έκρηξη καταπιεσμένων σκέψεων, συναισθημάτων, που τόσο καιρό ήταν σε κατάσταση νάρκης.                                                  

Η φωνή αυτή της απογοήτευσης γεννάται και κατευθύνεται ορμητικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Βίαια επεισόδια και καταστροφές σημειώνονται στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, στα γήπεδα. Τράπεζες αλλά και ιδιωτικές περιουσίες καταπατώνται και ληστεύονται και το αποκορύφωμα; Η επίθεση σε κρατικά όργανα με σκοπό ακόμη και τον τραυματισμό. Κι όλα αυτά οφείλονται σύμφωνα με τους νέους στις αυθαιρεσίες των εκπροσώπων του λαού, στη διαφορά που χαρακτηρίζει τις διαδικασίες που αφορούν κρατικά ζητήματα, την άθλια κατάσταση της οικονομίας που έχει αντίκτυπο στο επίπεδο ζωής και την αποκρουστική εικόνα της οργάνωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα προβλήματα αυτά της πολιτείας δεν τους αφήνουν αδιάφορους, αντιθέτως τους συγκινούν και προκριμένου να αντιμετωπιστούν, επιλέγουν μέσω της παραβατικότητας να πάρουν οι ίδιοι την ευθύνη στα χέρια τους.

Το γενικά χαμηλό επίπεδο ζωής κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να εγκαταλείπουν την έως τώρα ζωή τους και να συσσωρεύονται στις μεγάλες πόλεις. Μοναξιά, αποξένωση, ανωνυμία είναι τρεις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν με ακρίβεια την κατάσταση που επικρατεί στις μεγαλουπόλεις. Η ανωνυμία είναι ότι χρειάζονται ορισμένοι νέοι για να επιδοθούν σε βανδαλιστικές πράξεις, γι’ αυτό και την εκμεταλλεύονται, πολλοί μάλιστα, υπέρ του δέοντος. Τι μπορεί να τους εμποδίσει να σπάσουν το τζάμι του αυτοκινήτου του γείτονα ή να ληστέψουν το σπίτι του; Κανείς, και τίποτα, αφού είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να ανακαλυφθεί ποιος από όλους είναι ο φταίχτης. Έτσι μέσα σε μια απρόσωπη και ανώνυμη κοινωνία, το έγκλημα όχι μόνο δεν μπορεί να αποτραπεί, αντίθετα εννοείται.

Η τέταρτη εξουσία δεν θα μπορούσε να μην έχει μερίδιο ευθύνης σ’ ένα τέτοιο φλέγον θέμα που απασχολούσε ανέκαθεν την πολιτεία. Το κοινό βομβαρδίζεται καθημερινά από εικόνες μέσω των Μ.Μ.Ε. με το έγκλημα και την παραβατική συμπεριφορά να πρωταγωνιστούν, οι οποίες εντυπώνονται στον ανθρώπινο νου και στη συνέχεια υιοθετούνται. Γίνονται έτσι πρότυπα προς μίμηση για ανώριμους νέους με περιορισμένη έως ανύπαρκτη κριτική ικανότητα Η αδυναμία εκτίμησης του ωφέλιμου από το άχρηστο και βλαβερό οφείλεται κατά κύριο λόγο στην έλλειψη παιδείας. Κρατικοί φορείς, όπως η οικογένεια και το σχολείο δυσλειτουργούν με αποτέλεσμα να μην αποδίδουν στο σκοπό τους, την διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών με σκοπό τη μετέπειτα εξέλιξη τους σε ευσυνείδητους και ισορροπημένους πολίτες που βρίσκονται συνεχώς σε επαγρύπνηση δρουν χωρίς να δεσμεύονται από καμιά άλλη δύναμη εκτός από αυτήν της κριτικής.

Οι συνέπειες της εγκληματικότητας καταστροφικές. Η εικόνα των καταστροφών αντικατοπτρίζει την εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Αυτή είναι η ασφαλής ανθρώπινη κοινωνία που με τόσους κόπους κατορθώσαμε να αποκτήσουμε; Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι πως δεν απέχουμε και πολύ από μια ζούγκλα. Οι διαμαρτυρίες μέσω βανδαλισμών είναι φανερό πως δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Γιατί φτάνουμε πάντα στα πιο ακραία μέτρα ενώ υπάρχουν άλλα περισσότερο ειρηνικά και ακόμη πιο πειστικά από το έγκλημα, την αποκτήνωση της ανθρώπινης ψυχής; Πανό διαμαρτυρίας, συλλογικές πορείες και δυνατές φωνές, είναι ικανές να αγγίξουν από τον τελευταίο πολιτικό μέχρι τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Με υπομονή και επιμονή τα θετικά αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να επέλθουν.

Η μάστιγα της εγκληματικότητας θίγει το ίδιο το κράτος και το κάνει να φαίνεται αδύναμο μπροστά στην παραβατικότητα. Γι’ αυτό το λόγο οφείλει να δώσει το ανάλογο βάρος στην εκπαίδευση των νέων μαθητών του τόπου και αυριανών πολιτών. Ορισμένα εκπαιδευτικά προγράμματα θα μπορούσαν να εισαχθούν στα σχολεία με θέμα παραδείγματος χάριν τις αρνητικές συνέπειες της εγκληματικότητας και τους τρόπους εξάλειψης της αλλά και με άλλα παρεμφερή. Ωστόσο παρόμοιο θέμα θα μπορούσαν να έχουν ενημερωτικά προγράμματα και εκπομπές τα οποία θα προβάλλονται στο κοινό μέσω των Μ.Μ.Ε..

Όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε σ’ αυτόν το σκοπό και ο καθένας από ‘μας μπορεί να καταβάλλει με την προσωπική του στάση φιλότιμες προσπάθειες προκειμένου να αποτραπούν οι νέοι από την εγκληματικότητα. Κανείς δεν θέλει να μεγαλώνει μελλοντικούς εγκληματίες. Από την άλλη η ιδέα της ανατροπής ενός συνειδητοποιημένου μελλοντικά πολίτη αρέσει σε όλους. Έτσι δεν θα χρειάζονται πια τα κορίτσια για να κρατήσουν το χέρι ενός νέου. Θα είναι σε θέση να την αφήσει μόνος του στο έδαφος όπου ανήκει. Εξάλλου οι πέτρες είναι για χτίσιμο και όχι για γκρέμισμα.